16!

I łapcie 16! W następnym rozdziale będzie już wszystko jasne. Mam pomysły i wenę, posty będę dodawała już od przyszłego tygodnia w piątek i być może w niedzielę. Zobaczy się. Liczę na Wasze komentarze!

Jeśli czytasz= skomentuj!!!!!!!!!!!  Buziaki ;)!

_________________________________________________________________________

Codzienna monotonia.. Wstałam, ubrałam się i oczekiwałam na Piotrka. Nie zjadłam nawet śniadania nie miałam na to ochoty. Nie wiem czemu, ale strasznie się tego bałam, bałam się tego, że te wyniki... a zresztą co będę gadać. Mama wyjechała znowu na delegacje, nie chciałam jej narazie martwić.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. 

- Piotrek, no hej. Wejdź. - zamknął drzwi, momentalnie rzuciłam mu się na ramiona i czule go pocałowałam.

- No hej, hej. A Tobie co ? 

- Stęskniłam się za Tobą, czy to takie dziwne? 

- No nie skądże. Jedziemy?

- Skoro trzeba. 

Cała droga to jedna wielka cisza. Nie odezwaliśmy się do siebie słowem. 

Weszliśmy do szpitala, udaliśmy się do recepcji i do lekarza prowadzącego. 

Dość szybko mnie zawołali jak na kolejki u lekarza to bardzo szybko zostałam wyczytana z listy oczekiwanych.

- Pani Julia? - zapytała pielęgniarka.

- Tak, to ja. 

- Zapraszam.

- Ja tu poczekam. 

Weszłam do środka, lekarz zrobił mi badania brzucha, krwi, moczu i wszystkiego co było możliwe. Zostałam kuta igłami. 

- No na moje nie wygląda za dobrze, poczekajmy na wyniki badań. 

- A kiedy one będą gotowe?

- Za dwa tygodnie albo wcześniej to zależy, odezwę się telefonicznie.

- Dobrze będę czekała.

- I co ? widziałam u Piotrka w oczach ten strach, przerażenie. 

- Czekamy na telefon. Zabierz mnie już stąd proszę.

- No chodźmy. 

Objął mnie w pasie i wyszliśmy stamtąd. Nie chciałam dzisiaj z nikim rozmawiać, chciałam żeby Piotrek był przy mnie, blisko mnie, nie chciałam być sama. Nie teraz, nie dziś.

Udaliśmy się do domu mimo, że cała ta wizyta w szpitalu trwała jakoś około dwóch godzin byłam zmęczona. Położyłam się obok Piotrka i zasnęłam.

*parę godzin później*

Usłyszałam tylko jak mój chłopak z kimś rozmawia. 

" Nie wiem badania będą za dwa tygodnie chyba, Przemo boję się, a co jeżeli ? Dobra damy rade. Trzymaj się !"

Nie chciałam, żeby widział, że jakoś specjalnie przysłuchuję się tej rozmowie... Nie wytrzymałam.

- Piotruś ?

- Tak kochanie? - odpowiedział z troską w głosie.

- Będzie dobrze. 

Dzień minął trochę nudno, ale sama tego chciałam. Jutro nareszcie mecz, od naszego powrotu z Turcji nie było mnie na stadionie. 

* następnego dnia - mecz*

To już dziś! Nie mogłam się doczekać. Mecz pomiędzy naszymi BYKAMI, a Unibaxem Toruń. Zobaczę się z Darcy'm. Cieszyłam się! Wstając z łóżka, wstałam powoli tak, żeby nie obudzić Piotrka. 

Zabrałam rzeczy i poszłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic i ubrałam się włosy lekko pofalowałam i udałam się do kuchni przygotować śniadanie. Miałam zrobić tosty, ale w ostatnim momencie postawiłam na naleśniki z serem. W między czasie psa wypuściłam na podwórko, nawet nie zauważyłam kiedy ze szczeniaczka zrobił się wielki lablador. 

Poczułam dotyk, objęcie w pasie i ciepło na szyi. 

- Witam!

- No witam,witam. Jak się spało mój mistrzu? 

- A bardzo dobrze, tylko następnym razem nie zabieraj mi kołdry młotku. 

- Ja ?! Coś ty !

- Dobra, dobra siadaj i jedz.

- Jak tak mam mieć codziennie to chcę zostać twoim mężem już dziś.

- No już myślałam, że powiesz co innego.

- Zawsze z Tobą! - z pełną buzią i grymasem puścił oczko w moją stronę.

- Za ile jedziemy ?

- Mamy jeszcze dwie godziny. 

- Ooouuaaa, to dużo. 

Piotrek przewiesił mnie przez plecy i zaniósł do sypialni. I ten no..... No właśnie.

* na stadionie *

Byliśmy już na stadionie, dokładnie byliśmy chyba dwie godziny przed meczem. Przywitałam się ze wszystkimi. Chłopcy poszli grać w piłkę, a ja czekałam u Piotrka w boksie, było strasznie gorąco. Popijałam wodę, aż zobaczyłam TORUŃSKIE ANIOŁY. 

Pobiegłam w stronę Ward'a i Holdera.

Rzuciłam im się na szyję. 

- Witam kuzynkę!

- Cześć Ward!

- A buziak w policzek ?

- Kuzynowi mogę dać. 

- A mi? - odezwał się z wielkim żalem i miną szczeniaczka Chris.

- Tobie też. 

- Co tam u Was? - zapytałam z wielką ciekawością.

- Dobrze. - powiedział Chris. 

- A u Maxa i Sealy ?

- Mały rośnie jak na drożdżach, Sealy ? Piękna jak zawsze. - rozchmurzony Chris opowiadał dalej. - Ward może się pochwalisz co tam u Ciebie?- mówił to tak, żeby powstrzymać swój śmiech.

- Dobrze. 

- Dobra, może sama coś od niego wyciągniesz. Idę przygotować motory.

- Okej.

- No opowiadaj. 

- Jeryyy, no dziewczyna o to mu chodzi. 

- Później Ci powiem, mała. Opowiadaj co u Ciebie/

- No nie za dobrze.

- To znaczy ?

- No czekam na wyniki badań. 

- A Tobie co się stało? 

- Takie tam, krwotoki z nosa. Nic szczególnego. - mówiłam to tak aby nie martwić Ward'a.

- Zadzwoń co i jak mi później. A teraz malutka lecę motory. Po meczu pogadamy.

- Okej, pa.

Czekałam aż zjawi się Kasia, która miała dojechać do Przemka później i miałyśmy się udać na trybuny. 

Zaraz prezentacja..

- Kochanie trzymaj kciuki ! 

- Będę, dla mnie i tak już jesteś MISTRZEM! - pocałowałam go, który odwzajemnił. 

Przyjechała Kasia i poszyłyśmy na najbliższą trybunę. Zaciskałam kciuki. Mecz był bardzo wyrównany, było dużo mijanek. Jednak wynik zakończył się wygraną Leszczńskich Byków wynikiem 50-40.

Podbiegłam do Piotrka i uściskałam go z całych sił. 

- Piękny bieg ! Kocham! 

- Ja też! 

Długo z nim nie pogadałam bo poszedł do kibiców. Pogratulowałyśmy reszcie, zrobiłam to także u Warda i Chrisa. 

*kilka dni później*

Zadzwonił telefon, z zaspanym głosem nacisnęłam zieloną słuchawkę. 

...

-Tak przy telefonie. 

- Tak, chciałbym się z Panią dzisiaj widzieć są już wyniki. 

- Dobrze, w takim razie będę za godzinę. 

- Dziękuję i do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Szybki telefon do Piotrka, będzie za trzydzieści minut. Specjalnie jakoś się nie szykowałam wiedziałam, że jadę do lekarza po wyniki, a nie na pokaz mody. 

Dojechaliśmy do szpitala, udaliśmy się na odpowiednie piętro. Piotrek chwycił mnie mocno za rękę i mocno ją trzymał. Weszliśmy do gabinetu... oboje. To co usłyszałam, o mały włos nie spadłam z krzesła. To nie możliwe....